METODA DOBREGO STARTU
Metoda Dobrego Startu została opracowana przez Martę Bogdanowicz. MDS jest przeznaczona dla dzieci w wieku przedszkolnym i młodszym szkolnym oraz dla dzieci starszych, których rozwój psychoruchowy przebiega wolniej lub nieharmonijnie. Założeniem tej metody jest jednoczesne rozwijanie funkcji wzrokowych, słuchowych, językowych, dotykowo-kinestetycznych (uczucie dotyku i ruchu) i motorycznych oraz ich współdziałanie, czyli integracji percepcyjno-motorycznej. Funkcje te leżą u podstaw złożonej czynności czytania i pisania. Celem metody jest także kształtowanie lateralizacji (ustalenie ręki dominującej) oraz orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. Udział przedszkolaka w zajęciach prowadzonych MDS sprzyja jego optymalnemu rozwojowi. W wyniku systematycznych ćwiczeń doskonalą się funkcje wzrokowe, słuchowe, ruchowe oraz ich wzajemne współdziałanie, czyli koordynacja. Poprzez ćwiczenia językowe dziecko wzbogaca słownictwo, uczy się prawidłowo formułować zdania, odpowiadać na pytania, dostrzegać związki między treścią obrazka a tym, co zostało wyrażone słownie.
METODA PROJEKTÓW
Metoda Projektów jest metodą nauczania, która daje szanse wyboru aktywności dzieciom na różnym poziomie rozwoju, uczy zastosowania nowo nabytej wiedzy w praktyce i dzielenia się informacjami z innymi a także uczy pracy zespołowej i pobudza do myślenia.
W pracy metodą projektów najbardziej wartościowe dla dzieci jest uczenie poprzez działanie, bezpośrednie doświadczanie. Dzieci muszą przeżyć daną sytuację, a nie tylko o niej posłuchać lub zobaczyć ją na planszy. Wybór tematu musi być zależny od zainteresowań dzieci i odnosi się do ich doświadczeń życiowych, co jest najlepszym sposobem zdobywania wiedzy. Zadaniem nauczyciela jest włączenie do projektu treści np. z zakresu matematyki, czytania i wiedzy o środowisku. Nauczyciel zakreśla pewne ramy oraz pomaga w poszukiwaniu rozwiązań i potrzebnych materiałów.
Podsumowując metoda projektów to pogłębione podejście do tematu o charakterze badawczym. Dzieci wspólnie z nauczycielem wybierają temat badań, planują miejsca zajęć terenowych oraz rozmowy z ekspertami również decydują o przebiegu projektu i jego zakończeniu.
METODA GIMNASTYKI TWÓRCZEJ R. LABANA
Metoda gimnastyki twórczej R. Labana to improwizacja ruchowa bez pokazu ruchu przez nauczyciela. Metoda ta, nazywana jest także metodą improwizacji ruchowej. Ważną rolę odgrywać tu będzie inwencja twórcza ćwiczących, ich pomysłowość, fantazja doświadczenie ruchowe. W metodzie tej posługujemy się różnymi formami ruchu, takimi jak: odkrywanie, naśladowanie, inscenizacja, pantomima, gimnastyka wykorzystująca ruch naturalny, ćwiczenia muzyczno- ruchowe, taniec opowieść ruchowa, itp. Nauczyciel staje się współuczestnikiem i współpartnerem zabaw. Metoda ruchowa ekspresji twórczej daje możliwość rozwijania się w zakresie między innymi: wyczucia własnego ciała, wyczucia przestrzeni, wyczucia ciężaru ciała (siły), doskonaleniu płynności ruchu, w zakresie kształtowania umiejętności współdziałania z partnerem lub grupą.
METODA WG K. ORFFA
Twórca tej metody wyszedł z założenia, iż ćwiczenie gimnastyczne należy rozwijać w ścisłej korelacji z kulturą rytmiczno muzyczną oraz kulturą słowa. Wprowadził przede wszystkim instrumenty perkusyjne o nieskomplikowanej technice gry, a dla starszych dzieci instrumenty strunowe i dęte. Głównym celem i zadaniem metody jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej poprzez powiązanie muzyki z ruchem i słowem. Zarówno muzyka jak i ruch, oraz żywe słowo przenikają się wzajemnie, przy czym w konkretnych ćwiczeniach dominuje zwykle jeden z wymienionych elementów.
METODA GIMNASTYKI RYTMICZNEJ A.M. KNIESSÓW
Jest to rodzaj gimnastyki twórczej, utanecznionej, polegającej na poszukiwaniu coraz to nowych form sprzężonego z rytmem muzyką. W metodzie tej eksponuje się naturalne formy ruchowe, z wyłączeniem baletu i technik sportowych, chociaż może być stosowana ich interpretacja w formach taneczno-rytmicznych. Stosowane są przy tym nietypowe przybory w większości przypadków zrobione własnoręcznie przez dzieci. Używane również jako instrumenty perkusyjne (bijak obustronny, łuski orzecha kokosowego, dzwoneczki, itp.). W tej metodzie ogranicza się do minimum mówienie w czasie zajęć. Rola nauczyciela polega na demonstracji ruchu i wzbogaceniem go muzyką, instrumentem perkusyjnym oraz przyborami. Główny tok zajęć polega na naśladownictwie ruchu prowadzącego, który nie tylko demonstruje ruch, ale jest również współćwiczącym, jest często osobą wiodącą, ale w miarę zaawansowania ruchowego grupy, pozostawia jej wiele swobody.
METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WEDŁUG WERONIKI SHERBORNE
Metoda ruchu rozwijającego według Weroniki Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i związku z tym możliwości ruchowych. Dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Czuje się ono w niej bezpiecznie, staje się aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze. Dzielenie przestrzeni z drugą osobą nie musi być zagrażające, może stać się źródłem współprzeżywania, nawiązania bliskiego kontaktu, opartego na zaufaniu i współpracy, daje możliwość poczucia wspólnoty i przeżycia szczęścia. Warunkiem prowadzenia zajęć jest zabawowa, radosna atmosfera, możliwość osiągania sukcesu w każdym ćwiczeniu i wspólna satysfakcja z pokonywania trudności.
SYSTEM „EDUKACJA PRZEZ RUCH” DOROTY DZIAMSKIEJ
„Edukacja przez ruch” to system form i metod kształcenia oraz terapii opracowany przez Dorotę Dziamską, który wykorzystuje naturalny, spontaniczny ruch organizmu w procesie jego rozwoju. Człowiek rusza się, a więc przez ruch uaktywnia zmysły, dzięki którym poznaje otaczający go świat. Istotą tych zajęć jest stwarzanie dziecku sytuacji edukacyjnych, w których w miarę swoich możliwości osiągnie ono optymalny poziom rozwoju intelektualnego, społecznego, emocjonalnego i fizycznego. Narzędziem edukacji przez ruch jest tzw. koło integracji sensorycznej czyli koło zintegrowanego ruchu organizmu. Integracja sensoryczna – to podstawa holistycznych systemów edukacyjnych rozumiana jako spójność podejmowanych czynności lub proporcja w aktywizowaniu zmysłów.
Spójność wykonywanych czynności- to współwykonywanie, jednoczesność (dzieci podczas zajęć patrzą, słuchają, kreślą, chodzą, dotykają).
Według tej metody zintegrowany sposób uczenia się organizmu zapewnia tylko ruch. Ruch wzmacnia koncentrację bo – dotlenia mózg. Bez ruchu nie mogą pracować zmysły-nie ma możliwości, aby w momencie ruchu nie pracowały.
Podczas zajęć ruch powinien być zaplanowany, rytmiczny, dopełniony muzyką lub z niej wyprowadzony. Zintegrowany ruch różnych części ciała prowadzi do powstania pracy plastycznej.
W systemie tym dzieci poruszają się tak, jak proponuje ich organizm.
Formami tego ruchu może być klaskanie, wyrzucanie rąk, wahanie, kołysanie się w ławce, wstawanie, siadanie, krzyżowanie nóg pod stołem, rąk na ławce, stukanie palcami, kreślenie palcami po blacie różnorodnych wzorów, wędrówka palcami po kartce, zaciskanie pięści, wyrzut pięści lub dłoni w górę lub w dół, skoki, obroty, a wszystko to spontanicznie i zgodnie z potrzebą ruszania się w mniejszej lub większej przestrzeni.
Obserwacja ruchu przez nauczyciela staje się źródłem wielu ważnych informacji o samych dzieciach: kto z grupy jest dzieckiem kinestetycznym, kto radzi sobie z koordynacją, a kto wymaga wsparcia w tym względzie. Proponowane ćwiczenia uwzględniają możliwości motoryki dziecka oraz fizjologiczny ruch organizmu (zróżnicowanie ćwiczeń dla różnych grup wiekowych), a także rozwój społeczny dzieci (wspólnie z kolegami wykonywanie prac plastycznych). Istotnym elementem tej metody jest wykorzystanie origami oraz innych form plastycznych.
„DZIECIĘCA MATEMATYKA” E. GRUSZCZYK – KOLCZYŃSKIEJ I E. ZIELIŃSKIEJ
Jest to metoda, której celem jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych, ćwiczenie odporności emocjonalnej dziecka oraz budowanie pozytywnego obrazu samego siebie. Sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci, dobrze przygotowuje do nauki matematyki w szkole.
Okres przedszkolny to czas otwierania się dziecięcych oczu na świat, czas poznawania i doświadczania. To także okres wielkich możliwości, które wymagają odpowiedniej stymulacji i bodźców potrzebnych do kształtowania czynności umysłowych. W edukacji matematycznej ważne jest, aby mieć świadomość tego, w jaki sposób dzieci uczą się. Najważniejsze są osobiste doświadczenia. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności, rozwija myślenie, hartuje dziecięcą odporność. W trakcie tych doświadczeń dziecko powinno mówić, tzn. słownie określać swoje spostrzeżenia, sens wykonywanych czynności i przewidywane skutki. Mówienie o wykonywanych czynnościach sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to, co ważne. Celem metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci. Procesy intelektualne, od których zależą sukcesy w uczeniu się matematyki, mają, bowiem szeroki zakres: służą dzieciom do klasyfikowania i tworzenia wszelkich pojęć, tworzenia logicznych wypowiedzi, polepszania spostrzegania, przewidywania skutków na bazie dostrzeżonych przyczyn, sprawnego liczenia, nie tylko przy rozwiązywaniu zadań matematycznych.
AKTYWNE SŁUCHANIE MUZYKI WEDŁUG BATTI STRAUSS
Metoda ma na celu przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci słuchają aktywnie, to znaczy słuchając wykonują proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustrujące krótkie opowiadanie związane z każdym utworem muzycznym.
Poprzez aktywne słuchanie, dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego poprzez rozpoznawanie ciałem zmian w muzyce i różnicowanie poszczególnych części.